PERİŞAN
Yoksun ya hani hep, senli dualarım
aminsiz!
Rüyalarım siyah beyaz, hayallerim ıssız
ve renksiz;
Ellerin uzak ve soğuk, gözlerin hep
yabancı;
Çaresizim, aklım karışık; içerimde hep
aynı sancı.
Acı: balyoz gibi her atışında kalbimin;
keskin ve ağır;
Ne bir sitem var dilimde, sana; ne de bir
kahır.
Mevsim kış, hava yağmurlu ve buz gibi
soğuk;
Üstümde ince gömlek, duygularım hep
buruk;
Yalnızlık: sebebini anlayamadığım bir his,
garip;
Kaçamadığım sensizlik, yalnızlığıma
talip.
Hayatım paramparça, sevdam yırtık ve
yamalı;
Göğsüm delik deşik, gönlüm ağır kanamalı;
Yol bu, benim; çorak, ıssız ve kaya;
Her yere adın kazınmış, kıyamıyorum
basmaya.
Kapkara bulutlu hava; ve güneş: ışığı
sönük;
Zaten sensizlik değil mi bu, en kötü
körlük?
Üşümüş alnımda çizgiler, dudaklarım
çatlamış;
Hissizliğe asırlardır hasretim, sabır bu
tükenmeye başlamış
Yürüyorum dar sokaklarında
düşüncelerimin, yıkık hep evler;
Boş hepsi odaların, bir bir göçmüş haneler;
Ocak bu, benim: yanmış, kapkara is ve
duman,
Üstüme çökmüş sanki sema… İçinde yine ben,
perişan;
3.11.2013 PAZAR – 00:48 -
KERİM ÖZDOĞAN
