PERİŞAN

PERİŞAN

Yoksun ya hani hep, senli dualarım aminsiz!

Rüyalarım siyah beyaz, hayallerim ıssız ve renksiz;

Ellerin uzak ve soğuk, gözlerin hep yabancı;

Çaresizim, aklım karışık; içerimde hep aynı sancı.

Acı: balyoz gibi her atışında kalbimin; keskin ve ağır;

Ne bir sitem var dilimde, sana; ne de bir kahır.

Mevsim kış, hava yağmurlu ve buz gibi soğuk;

Üstümde ince gömlek, duygularım hep buruk;

Yalnızlık: sebebini anlayamadığım bir his, garip;

Kaçamadığım sensizlik, yalnızlığıma talip.

Hayatım paramparça, sevdam yırtık ve yamalı;

Göğsüm delik deşik, gönlüm ağır kanamalı;

Yol bu, benim; çorak, ıssız ve kaya;

Her yere adın kazınmış, kıyamıyorum basmaya.

Kapkara bulutlu hava; ve güneş: ışığı sönük;

Zaten sensizlik değil mi bu, en kötü körlük?

Üşümüş alnımda çizgiler, dudaklarım çatlamış;

Hissizliğe asırlardır hasretim, sabır bu tükenmeye başlamış

Yürüyorum dar sokaklarında düşüncelerimin, yıkık hep evler;

Boş hepsi odaların, bir bir göçmüş haneler;

Ocak bu, benim: yanmış, kapkara is ve duman,

Üstüme çökmüş sanki sema… İçinde yine ben, perişan;

3.11.2013 PAZAR – 00:48  -  KERİM ÖZDOĞAN